วันนี้ผมออกจากบ้านเช้ากว่าปกติเพื่อพาแฟนไปสอบ มสธ.  ซึ่งสถานที่สอบก็คือโรงเรียนสมัยมัธยมของผมนั่นเอง   แม้ว่าผมจะมาถึงสถานที่สอบก่อนเวลากว่าครึ่งชั่วโมงแต่ถนนหน้าโรงเรียนเต็มไปด้วยนักศึกษาที่เดินทางมาสอบซึ่งมีทั้งใช้รถมอเตอร์ไซด์และรถยนต์  เนื่องจากมีฝนโปรยปรายลงมาพอสมควรผมจึงขับรถเข้าไปส่งแฟนด้านในเพราะเกรงว่าเธอจะเปียกฝน   เมื่อเข้าโรงเรียนผมก็เลี้ยวซ้าย  เพราะทราบดีอยู่แล้วว่าถนนภายในโรงเรียนเป็นแบบเดินรถทางเดียวโดยต้องขับวนซ้าย  แต่ผมก็มองเห็นรถอีกกลุ่มหนึ่งขับตรงไปอาจเป็นเพราะเห็นคันหน้าขับนำไปและมีรถบางส่วนที่จอดริมทางโดยหันหัวรถไปด้านหน้านั่นเอง
หลังจากส่งแฟนแล้วผมก็ขับรถวนรอบสนามฟุตบอลของโรงเรียน  เพื่อจะกลับออกมาทางประตูหน้าแต่ก่อนจะถึงด้านสุดท้ายของสนามฟุตบอลรถผมก็ต้องมาติดหลังรถคันหนึ่ง ซึ่งจอดรอให้รถคันอื่น ๆ (ที่ขับสวนวันเวย์) หลบไปก่อน ด้วยสภาพถนนภายในโรงเรียนที่ไม่กว้างมากนัก ประกอบกับมีรถจอดริมถนนทั้งสองด้านทำให้รถผ่านได้เพียงทีละคันเท่านั้น  และแต่ละคันก็พยายามจะหาที่จอดรถเพื่อรีบเข้าห้องสอบ ทำให้ผมต้องรอ… 5 นาทีผ่านไปยังไม่มีการขยับ 10 นาทีผ่านไป ก็ยังมีแต่รถที่มาจากฝั่งที่ขับสวนวันเวย์ผ่านไป ไม่มีทีท่าว่ารถคันข้างหน้าและคันของผมจะเดินหน้าไปแม้แต่น้อย  ราว 15 นาทีผ่านไปรถคันหน้าก็ได้จังหวะช่วงที่ไม่มีรถสวน  ขับนำผมไปอย่างรวดเร็ว  ผมรีบขับตามไปติด ๆ  แต่ยังไม่ทันจะถึงประตูโรงเรียน  รถของผมและคันขางหน้าก็ต้องมาเจอขบวนรถอีกหลายคันขวางทางอยู่  เรียกได้ว่าประจันหน้ากันเลย  ฝั่งของผมซึ่งผมเป็นคันสุดท้ายก็ถอยไม่ได้ (เพราะมันไกลมาก)  ส่วนฝั่งตรงข้ามก็ติดกันอยู่หลายคัน   ต่างคนต่างจอดรอดูท่าทีกันพักใหญ่  ในใจผมก็คิดอยู่ตลอดว่า “ทำไมเขาถึงขับสวนวันเวย์_ะ” “ทำไมโรงเรียนไม่หาคนมาบอกให้ขับวนซ้ายตามกฎ_ะ”  “ทำไมรถข้างหน้ามันไม่ยอมถอยเลย_ะ” และอีกสารพัดคำถามในใจ … ราว 10 นาทีต่อมาผู้เข้าสอบคนหนึ่งที่เดินผ่านมาเห็นแล้วทนไม่ได้จึงช่วยดูทางให้รถคันหน้าของผมเบี่ยงข้างเล็กน้อย  ผมเองก็ขับหลบซ้ายเพื่อให้รถที่ติดอยู่ฝั่งตรงข้ามผ่านไปได้   อีกสักพักก็มีตำรวจจราจรมาช่วยอำนวยความสะดวกให้จนผมสามารถผ่านออกมาได้  รวมเวลาที่ต้องติดอยู่ในโรงเรียนราว 30 นาที  ซึ่งความจริงแล้วก็ไม่ได้มากมายนักถ้าเทียบกับรถติดที่กรุงเทพฯ แต่สำหรับที่ภูเก็ตแล้วก็ถือว่าหนักหนาสาหัสเอาการทีเดียว แถมเป็นการติดที่เราไม่ได้เป็นฝ่ายผิดเสียด้วย (ในใจผมคิดแบบนั้นจริง ๆ)  โชคยังดีที่วันนี้ผมไม่มีธุระเร่งรีบ ไม่งั้นคงหงุดหงิดมากกว่านี้   หลังจากออกจากโรงเรียนได้ผมถูกตำรวจบังคับให้ขับเลี้ยวซ้าย (ทั้ง ๆ ที่ต้องการเลี้ยวขวา)  ทั้งนี้เพื่อให้การจราจรไม่ติดขัด  ผมขับรถไปตามเส้นทางที่ขนานกับโรงเรียนแล้วขับอ้อมผ่านเส้นทางด้านหลังโรงเรียน  ขณะผ่านประตูหลังโรงเรียนก็พบว่าประตูหลังเปิดอยู่  ทำให้เกิดคำถามใหม่ขึ้นในใจ “ทำไมตอนที่รถติดอยู่ ผมไม่ยอมถอยรถสักนิดนะ” เพราะถ้าถอยรถมาอีกนิดผมจะมองเห็นว่าประตูหลังเปิดอยู่  และสามารถออกได้เลย  รถคันหน้าผมก็คงจะถอยตามมาและออกได้เหมือนกัน  รถคันอื่นที่ติดอยู่ก็คงไม่ติดกันยาวขนาดนั้น  โชคดีของผมที่ผมไม่มีธุระเร่งรีบ แต่ไม่รู้ว่าคนที่รถติดอยู่ (เพราะผมเองไม่ยอมถอย) “เขามีธุระอะไรเร่งรีบหรือไม่” “เขาจะร้อนใจแค่ไหนถ้ายังหาที่จอดรถไม่ได้เพราะได้เวลาเข้าสอบแล้ว” และอีกหลายๆ คำถามผุดขึ้นมาในใจ … ทำให้ผมมานั่งทบทวนและพบว่า “กฎเกณฑ์” กับ “ความถูกต้อง” นั้นเป็นคนละเรื่องกัน  ในบางสถานการณ์เราไม่สามารถยึดกฎเกณฑ์ได้  เพราะจะทำให้เราหลงคิดว่าเราทำในสิ่งที่ถูกต้องและทำให้ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ ทั้ง ๆ ที่บางครั้งทางออกของปัญหานั้นอยู่ใกล้แค่เอื้อม  เพียงแต่กฎเกณฑ์และความยึดมั่นว่าตัวเองทำตามกฎมันบังตาเราอยู่ …
ที่เขียนมาทั้งหมดก็ไม่ได้สนับสนุนให้เพื่อน ๆ ทำอะไรนอกกฎเกณฑ์หรอกนะครับ เพียงแต่คิดว่าเป็นตัวอย่างที่ดีในการทำงาน  หากบางครั้งเรายอมถอยออกมาจากกรอบและกฎเกณฑ์สักนิด เราจะพบกับทางออกที่ดีกับทุกฝ่ายครับ 🙂