ลักษณะเฉพาะอย่างนึงของศิลปินก็คือต้องมองโลกให้มันสวยงามเข้าไว้  แม้ว่าของจริงมันจะขี้เหร่แค่ไหนก็ตาม  ถ้าอารมณ์ศิลปินเข้าสิงเมื่อไหร่เป็นต้องพยายามเสาะแสวงหามุมอันสวยงามให้ได้เมื่อนั้น … ช่างภาพที่ดีนั้นต้องมองเห็นในสิ่งที่คนทั่วไปมองไม่เห็นหรือมองข้าม  และก็ไอ้นิสัยแบบนี้แหละจะทำให้เราได้ภาพที่แปลกตาสำหรับคนทั่วไป  แต่ก็ต้องแลกกับสายตาดูถูกดูแคลนที่คนอื่นดูเวลาเราก้ม ๆ เงย ๆ ถ่ายภาพอะไรสักอย่างที่ดูแล้วไม่น่าจะเข้าท่าเลย

วันนี้ผมเอาภาพมาฝากสองภาพที่ถ่ายเมื่อวานช่วงอารมณ์ศิลปินเข้าสิง เพราะทำงานช่วงกลางวันเหนื่อยมาก  ตกเย็นก็เลยเดินเตร็ดเตร่หาอะไรถ่ายภาพไปเรื่อยเปื่อย อารมณ์ประมาณคนเดินหาหัวแหวนเพชรที่ทำหล่นนั่นแหละ  เผอิญสายตอไม้เก่า ๆ ที่มีเห็ดขึ้นอยู่  ก็เลยเอาซูมช่วงเทเลออกมาถ่ายโดยเลือกรูรับแสงกว้างสุดเพื่อให้ภาพชัดเฉพาะจุดที่โฟกัส (ช่างภาพเขาเรียกหลังกระจาย  มักใช้กับการถ่ายภาพบุคคล แต่วันนี้หาคนไม่ได้ก็เลยได้ตอไม้แทน อิอิ)   พยายามหามุมที่ได้ฉากหลังเป็นสีเขียวเข้มตัดกับสีของเห็น หรือไม่ก็เลือกให้มี highlight บ้างเพื่อให้ภาพดูแล้วมีชีวิตชีวา  ผลก็ออกมาอย่างที่เห็นนี่แหละครับ  ไม่ได้สวยงามอะไรมากมาย แต่ก็ดูแล้วสบายหูสบายตาดี … เพื่อน ๆ ที่อยากเป็นช่างภาพที่ดี  เวลามีกล้องอยู่ในมือ ต้องพยายามมองให้เห็นสิ่งที่สวยงามที่อยู่รอบข้างตัวเรานะครับ  บางครั้งของเล็ก ๆ น้อย ๆที่เรามองข้ามนั้นอาจมีมุมที่สวยงามซ่อนหรือแฝงอยู่ก็ได้ อยู่ที่ว่าเราจะมองเห็นมันหรือไม่แค่นั้นเอง … จะว่าไปการมีนิสัยช่างภาพนั้นสามารถนำไปเป็นข้อคิดที่ดีในการทำงานได้อีกด้วย  คือให้เราพยายามมองหาด้านที่สวยงาม หรือด้านที่ดีของเพื่อนร่วมงาน  เราก็จะทำงานกับเขาได้อย่างมีความสุข เหมือนกับที่ผมมีความสุขกับการถ่ายภาพสองภาพนี้ครับ … ขอให้มีความสุขกันทุกคนครับ