เดือนที่แล้วกับเดือนนี้เป็นเดือนที่ผมรู้สึกว่าตัวเองน้ำหนักมากขึ้นมาหลายกิโล … อันมาด้วยเป็นฤดูแห่งผลไม้ที่ผมล้วนโปรดปรานทั้งน้าน ไม่ว่าจะเป็นเงาะ, มังคุด โดยเฉพาะทุเรียน … กลับ้บ้านทุกวันหลังอาหารมื้อเย็นกับครอบครัว  คุณแม่ก็จะเอาทุเรียนมาตั้งให้ 2-3 ลูก อ๊ะ ๆ อย่าเพิ่งตกใจครับ มันเป็นทุเรียนบ้านลูกนิ๊สสเดียว 2-3 ลูกน่ะเนื้อยังไม่เท่าทุกเรียนหมอนทองครึ่งลูกเลย   ถ้าผมไม่กินคุณแม่ท่านก็จะขู่ว่าท่านจะกินซะเอง .. อ้าว จะยอมได้ไงอ่ะครับท่านเป็นโรคความดันอยู่ขืนทานเข้าไปเยอะๆ มีหวังความดันขึ้น ก็เลยเป็นหน้าทีของผมต้องทำลายให้สิ้นซาก เหอ ๆ …  ซึ่งเรื่องนี้ก็ได้ยินไปถึงหูเพื่อน ๆ จึงได้ทีขอให้จัดทริปเล็ก ๆไปเที่ยวสวนทุเรียนกันตอนวันหยุด  ผมได้ทีหาคนช่วยแบกทุเรียนลงเขาโดยไม่ต้องไปจ้างพม่า ก็เลยยินยอมแต่โดยดี อิอิ

วันนั้นเรานัดกันที่บ้านผมตอนบ่ายโมง  ระหว่างรอเพื่อน ๆ ก็ฆ่าเวลาด้วยการสอยกระท้อนห่อหน้าบ้าน หนุกหนานไปตาม  ๆ กัน  ทำให้วันนี้คนที่แอบมาเก็บคงแปลกใจว่าลูกมันหายไปไหนหมดหว่า อิอิ … ที่จริงก็อยากให้มีคนมาช่วยกินเยอะ ๆ ครับเพราะเสียดายที่กระท้อนหวานลูกโต ๆ ต้องมาเน่าอยู่ใต้ต้นเพราะที่บ้านกินกันไม่ทัน

เมื่อได้ฤกษ์เดินทางผมก็เป็นคนขับรถกะบะขึ้นไปตามเส้นทางหลังบ้าน  ขึ้นเขาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากทางขึ้นพระใหญ่  ระหว่างทางจะมองเห็นวิวทะเลและวัดฉลองสวยงามมาก  ใช้เวลาราว 15 นาทีเราก็ถึงทางเข้าสวน  ซึ่งต้องจอดรถไว้เนื่องจากเส้นทางหลังจากนี้ลาดชันและทุรกันดารพอสมควร

ลงรถเตรียมเดินเท้าเข้าสวน

เมื่อถึงสวนทุเรียนซึ่งเป็นสวนที่คุณปู่มอบไว้ให้กับคนรุ่นหลังพร้อม ๆ กับผลไม้หลายชนิด ไม่ว่าจะเป็น ทุเรียน, เงาะ, จำปาดะ, มังคุด, ลูกหยี, ลองกอง .. อย่าเพิ่งนึกว่าเป็นสวนใหญ่นะคร้าบ  เพราะที่พูดมาทั้งหมดมีเพียงอย่างละไม่กี่ต้น  ไว้สำหรับทานกันในครอบครัวเท่านั้น  แต่นี่ก็เป็นเสมือนมรดกอันล้ำค่าที่บรรพบุรุษของผมทิ้งไว้ให้  ผมจำได้ว่าสมัยเด็ก ๆ ในช่วงฤดูผลไม้จะต้องเดินขึ้นเขากับลูกพี่ลูกน้องเพื่อมาเก็บทุเรียนที่หล่นใต้ต้น   เรียกได้ว่ามานั่งรอกันทั้งวัน  พอได้ยินเสียงตุ๊บก็จะวิ่งแข่งกันไปหาใต้ต้นว่าใครจะเจอลูกทุเรียนก่อนกัน   ซึ่งยังคงเป็นภาพที่ประทับใจผมมาจนทุกวันนี้ 

เมื่อมาถึงก็พบกับทุเรียนกำลังออกลูกเต็มไปหมด  บางต้นมีหลายร้อยลูกเลยทีเดียว  นอกจากนี้ก็มีมังคุดด้วยแต่ยังสุกไม่เยอะจึงไม่ได้ถ่ายภาพมา

พวกเราช่วย ๆกันเก็บทุเรียนที่หล่นอยู่ ได้ราว ๆ 50 ลูก  มาดูบรรยากาศกันดีกว่า

เมื่อได้ชิมกันพอหอมปากหอมคอก็ได้เวลาขนกลับบ้าน  โดยมีคุณพ่อเป็นพระเอกขนไปตั้ง 3 ถุงใหญ่ ๆ จนผมกับเพื่อน ๆ ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าจะขับรถขึ้นเนินไหวเหรอ ? แต่ก็สบายมากครับเพราะท่านมาเก็บทุกวันแหละ อิอิ

แม้จะเป็นทริปเล็ก ๆ เพียงไม่กี่ชั่วโมงแต่ผมก็มีความสุขดีครับ  มีความสุขที่ได้กลับมาคิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ สมัยเด็ก ๆ ที่ต้องเดินขึ้นเขามาเก็บทุเรียน ยิงนก ตกปลา ตามประสาเด็กในสมัยที่เครื่องเล่นเกมส์ WII ยังไม่เกิด 555 และก็มีความสุขที่ได้นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์พ่ออีกครั้ง  🙂

ถ้าไม่มีสวนทุเรียนแบบนี้ก็ไม่รู้ผืนป่าแถบนี้จะเปลี่ยนมือไปยังนายทุนเพื่อนำไปหาผลประโยชน์อย่างอื่นหรือเปล่า … ผมมาคิดดูสวนเล็ก ๆ แห่งนี้นอกจากจะให้ผลผลิตแก่ลูก ๆ หลาน ๆ แล้ว  ยังช่วยต่ออายุให้กับผืนป่าแห่งนี้ได้เป็นแหล่ง oxygen ของภูเก็ตสืบไป