รีวิวทริปอิ่มบุญ-อบอุ่นหัวใจกับ Thai Smile ใน “มัณฑะเลย์”

ต้นเดือนตุลาคมที่ผ่านมาเป็นโอกาสดีมากที่ผมได้รับเชิญให้ร่วมเดินทางไปกับ flight ปฐมฤกษ์ของ Thai Smile เส้นทาง กรุงเทพฯ – มัณฑะเลย์ .. เหม่ ก็ชีวิตนี้ได้เหยียบดินแดนพม่าแค่ครั้งเดียวตอนไปเที่ยวแม่สายเท่านั้น  งานนี้จะได้เดินทางไปเที่ยวอดีตเมืองหลวงของพม่าหรือเมียนมามีหรือจะปฏิเสธ อิอิ

เนื่องจากผมต้องเดินทางจากภูเก็ต จึงหาที่พักแถว ๆ สุวรรณภูมิเพื่อที่จะได้ไม่ต้องตื่นเช้าเกินไปในวันเดินทาง … ที่พักแห่งนี้ชื่อ Thongta Residence อยู่ห่างจากสุวรณภูมิออกมาราว 10 นาที  ราคาห้องพัก 850 บาท (สำหรับ 1-2 คน) จะรวมบริการรถรับส่งสนามบินซึ่งจะออกเป็นรอบทุก ๆ ชั่วโมง  แต่เนื่องจากผมไปถึงค่อนข้างดึกทาง Thongta ให้โทรไปแจ้งเมื่อเดินทางถึง  ซึ่งรอเพียง 10 นาทีก็มีรถตู้มารับ  นับว่าสะดวกทีเดียว ดีกว่าต้องนั่งรถ taxi เข้าไปพักในเมืองเป็นไหน ๆ … ที่พักแห่งนี้ติดถนนใหญ่ มี 7 eleven ด้านหน้า  ตอนเช้ามีร้านอาหารหลายร้านใกล้ ๆ กันจึงค่อนข้างเหมาะมากสำหรับการมาพักเพื่อรอเปลี่ยนเครื่องที่ต้องเดินทางต่อไปยังเส้นทางอื่น ๆ ตอนเช้า  ส่วนห้องพักก็กว้างขวางดีครับ  จะมีข้อเสียอย่างเดียวคือเสียงรบกวนจากรถที่แล่นผ่านไปมาตลอดทั้งคืน  ถ้าเป็นคนหลับยากผมไม่แนะนำ แต่สำหรับมนุษย์หลับง่ายแบบผมม่ายมีปัญหา อิอิ

ห้องพักใกล้สนามบิน เพื่อรอขึ้นเครื่องรอบเช้า 

เวลา 8:00 ตรงผมก็เดินทางถึงสนามบินสุวรรณภูมิตามเวลานัด ได้รับโปรแกรมการเดินทางจากทีมงานที่จะดูแลในทริปนี้เรียบร้อยก็ทำการ check in และโหลดกระเป๋า จากนั้นเป็นเวลาเดินเล่นในสนามบินก่อนที่จะออกเดินทางโดย flight WE309 ซึ่งเป็นเที่ยวบินปฐมฤกษ์ในนามของ Thai Smile สู่เมืองมัณฑะเลย์

วันนี้พิเศษหน่อยเนื่องจากเป็นเที่ยวบินปฐมฤกษ์  จึงมี welcome drink เป็นชามะขามเสิร์ฟเรียกความสดชื่นก่อนออกเดินทาง และเมื่อเครื่องทะยานขึ้นฟ้าได้สักพักก็ได้เวลาอาหารว่างบนเครื่องซึ่งเป็นยำทูน่ากับโรลผักโขมครับ

การเดินทางจากกรุงเทพฯ สู่มัณฑะเลย์นั้นใช้เวลาเดินทางราว 1:45 ชม.  และเวลาที่โน่นจะช้ากว่าที่บ้านเรา 30 นาที … ผมนั่งสังเกตภูมิทัศน์เบื้องล่าง  เครื่องบินผ่านเทือกเขาสูงแทรกตัวด้วยแม่น้ำสายใหญ่สีขุ่น  คาดว่าน่าจะเป็นบริเวณชายแดนไทย-พม่า   และแม่น้ำนั้นคงเป็นแม่น้ำสาละวินนั่นเอง

แม่น้ำด้านล่างผมเดาว่าน่าจะเป็นสาละวินครับ

เลยจากจุดนั้นมาได้สักพัก  เริ่มเห็นพื้นที่ราบขนาดใหญ่สลับกับเนินเขาเตี้ย ๆ ซึ่งเป็นภูมิประเทศตอนกลางของประเทศพม่า บ่งบอกว่าเรากำลังเข้าใกล้มัณฑะเลย์แล้ว  มาแน่ใจก็ตอนกัปตันประกาศว่าเครื่องกำลังลดระดับลงสู่ท่าอากาศยานมัณฑะเลย์ … ยิ่งเครื่องลดระดับ ยิ่งเห็นภูมิประเทศอันเป็นที่ราบซึ่งแซมไปด้วยไม้พุ่มเล็ก ๆ กับต้นตาล

เนื่องจากเป็นเที่ยวบินพิเศษ  เมื่อเครื่องลงจอดเรียบร้อย จึงมีคณะผู้บริหารจากทางสนามบินมัณฑะเลย์และเจ้าหน้าที่ระดับสูงของการบินไทยและ Thai Smile มารอต้อนรับอย่างอุ่นหนาฝาคั่งเคยทีเดียว

ทันทีที่เดินออกจากตัวเครื่องผมนี่ร้องจ๊ากในใจเลย  เพราะมโนว่ามาทริปนี้อากาศคงเย็นสบาย ๆ (กะว่าจะติดเสื้อกันหนาวบาง ๆ มาด้วยซ้ำ)  แต่ที่ไหนได้อากาศที่นี่ร้อนมากครับ  ร้อนกว่าภูเก็ตบ้านผมซะอีก  นี่ถ้าสวมแจ๊คเก็ตหนา ๆ ขึ้นเครื่องมาด้วยล่ะก็หน้าแตกยับเยิน

ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นครับ …​ เอ ต้องบอกว่าร้อนเลยล่ะ ไม่ใช่แค่อุ่น 555

หลังจากถ่ายภาพคณะเดินทางเป็นที่ระลึกเรียบร้อยแล้ว ก็เข้าสู่กระบวนการตรวจคนเข้าเมือง, รับกระเป๋ารวมถึงผ่านขั้นตอนศุลกากร  ซึ่งก็ไม่มีอะไรยุ่งยากครับ  แต่ที่ทรมานหน่อยก็ตรงเขาไม่เปิดแอร์หรือไม่ก็เปิดไม่พอนี่แหละครับ  ทำเอาเหงื่อตกเลย

ออกจากสนามบิน  รสบัสนำเที่ยวมารอเราอยู่แล้ว  ผมจองแถวหน้า ๆ เลยจะได้เห็นเส้นทางชัด ๆ  ซึ่งจากสนามบินต้องใช้เวลาเดินทางเข้าไปยังตัวเมืองมัณฑะเลย์ราว 45 นาที – 1 ชม.  ซึ่งถือว่านานพอดูแต่ส่วนหนึ่งเป็นเพราะมีการจำกัดความเร็วในการขับรถนั่นเอง (มาคิดดูอีกทีก็พอ ๆ กับจากสนามบินภูเก็ตเข้าเมืองนะ อิอิ)

ทิวทัศน์ระหว่างทางส่วนใหญ่เป็นที่ราบลุ่ม  เห็นเนินเขาเตี้ย ๆ เป็นระยะ   .. รสบัสนำเราตรงไปยังร้านอาหารสำหรับมื้อเที่ยงของวันนี้ที่ชื่อ “ต้มยำกุ้ง ๒” ซึ่งเจ้าของเป็นคนไทยและแน่นอนว่าให้บริการอาหารไทยเป็นหลัก …  มาทราบภายหลังว่ารสชาติอาหารพื้นเมืองของพม่านั้นไม่ค่อยถูกปากคนไทย ทัวร์ไทยจึงแสวงหาร้านอาหารไทยหรือไม่ก็อาหารจีนในการต้อนรับลูกทัวร์มากกว่า

มื้อเที่ยงวันนี้ทาง Thai Smile จัดอาหารให้เราหลากหลาย  เรียกได้ว่าอิ่มกันเลยทีเดียว   นอกจากอาหารไทยที่คุ้นเคยแล้วก็มีเมนูกุ้งแม่น้ำย่างเป็นเมนูเด็ดของร้าน … พูดถึงรสชาติถือว่าผ่านครับ แม้ไม่ได้อร่อยเวอร์แต่ดีกว่าอาหารไทยในหลายประเทศที่เคยทานมาแน่ ๆ

อิ่มจากมื้อเที่ยงกันแล้ว  เราเริ่มโปรแกรมท่องเที่ยวกันที่พระราชวังมัณฑะเลย์  ซึ่งห้อมล้อมด้วยคูเมืองและกำแพง  โดยรวมแล้วกินพื้นที่กว้างขวางมาก

คูเมืองกว้างใหญ่มากครับ

เมื่อรถแล่นผ่านประตูเมืองแคบ ๆ  ก็จะเข้าสู่ส่วนที่เป็นเขตพระราชวังเก่าที่วันนี้เป็นพื้นที่ของทหารพม่า  จากนั้นรถนำเรามาหยุดตรงส่วนที่เป็นพระราชวังเดิม … ที่ใช้คำว่าพระราชวังเดิม  เพราะสิ่งปลูกสร้างที่เห็นอยู่ทั้งหมดถูกสร้างขึ้นมาใหม่เนื่องจากของเดิมได้ถูกทำลายหมดสิ้นในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง   แม้เราจะสัมผัสได้ถึงขนาดของสิ่งปลูกสร้างที่โอ่โถงสมกับเป็นพระราชวังของกษัตริย์  แต่ความปราณีตของศิลปะและวัตถุต่าง ๆ ต้องบอกว่าไม่สามารถเทียบกับเรือนไม้สักแบบดั้งเดิมได้เลยแม้แต่น้อย เชื่อว่าหากอาคารสิ่งปลูกสร้างเหล่านั้นไม่ถูกทำลายลง  ที่นี่จะเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่ยิ่งใหญ่และสำคัญของพม่ารวมถึงของโลกเรา ไม่แพ้มหาเจดีย์ชเวดากองเลย … เป็นเรื่องที่น่าเห็นใจที่ทางการพม่าเองก็คงยังไม่มีงบประมาณเพียงพอที่จะเนรมิตให้พระราชวังมัณฑะเลย์แห่งนี้กลับมาสวยวิจิตรงดงามเหมือนแต่ก่อนจะมีสงคราม เราจึงได้เห็นเพียงเงาราง ๆ ของความรุ่งเรืองเท่านั้น

ผมค่อย ๆ เดินสำรวจและเก็บภาพมุมต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าวและเมฆฝนที่ก่อตัวหนาขึ้นเรื่อย ๆ … ไม่นานนักฝนก็เทลงมาตามที่คาดการณ์ทำให้เราต้องขึ้นรถเพื่อเดินทางไปยังจุดหมายต่อไป

ติดฝนพร้อมกับชาวพม่ากลุ่มนึง

เด็ก ๆ เล่นกับแอ่งน้ำเล็ก ๆ หลังฝนตกด้านหลังพระราชวัง

เดินทางมาไม่ไกลก็ถึง วิหารชเวนันดอว์ (Shwenandaw Monastery) วิหารไม้สักทองทั้งหลังที่เดิมเคยเป็นส่วนหนึ่งของพระราชวังมัณฑเลย์  แต่ภายหลังพระเจ้ามินดงซึ่งเคยใช้เรือนไม้หลังนี้เป็นที่นั่งสมาธิระหว่างครองราชย์สิ้นพระชนม์ลงเรือนไม้หลังนี้จึงได้ถูกมอบให้กับวัดเพื่อใช้เป็นวิหาร  ทำให้นี่เป็นเพียงเรือนแบบดั้งเดิมเพียงหลังเดียวที่ยังคงอยู่ในสภาพดีเป็นมรดกตกทอดมาถึงปัจจุบันและไม่โดนทำลายไประหว่างสงคราม

ยิ่งได้เห็นและสัมผัสใกล้ ๆ ยิ่งรู้สึกว่าช่างศิลป์ของพม่านั้นต้องใช้ความประณีตอย่างมากในการสร้างเรือนไม้นี้

เสียดายที่ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่องและแสงก็น้อย  เป็นอุปสรรคกับการถ่ายภาพทำให้ไม่สามารถถ่ายภาพได้มากนัก

เนื่องจากแสงใกล้หมดแล้ว เราจึงออกเดินทางไปยังวัดกุโสดอ (Kuthodaw Pagoda) ที่อยู่ใกล้ ๆ กัน … ที่นี่เป็นอีกแห่งที่ผมชอบมาก  เพราะในบริเวณวัดเต็มไปด้วยเจดีย์ขนาดเล็กสีขาวซึ่งภายในบรรจุแผ่นหินจารึกพระไตรปิฏกที่ทำระหว่างที่มีการสังคายนาพระไตรปิฏกในประเทศพม่า  แสดงให้เห็นถึงความผูกพันของชาวพม่ากับศาสนาพุทธที่เหนียวแน่นอย่างมาก

อันที่จริงวันนี้เรามีโปรแกรมขึ้นไปชมพระอาทิตย์ตกที่ Mandalay hill ซึ่งเป็นเนินเขาสำหรับชมวิวชื่อดังของเมืองมัณฑเลย์  แต่เนื่องจากกำหนดการล่าช้าและฝนก็ตกทำให้ต้องพับแผนนี้ไปและเดินทางไปยังโรงแรมมัณฑะเลย์ ฮิลล์ซึ่งเป็นที่พักของเราในทริปนี้ …

ตอนที่ได้รับรายละเอียดโปรแกรมเดินทางผมนำชื่อโรงแรมลองไปค้นหาใน google ดู  เห็นภาพโรงแรมเป็นตึกสูง ๆ ไม่ค่อยน่าสนใจ  แต่พอได้มาสัมผัสของจริงต้องยอมรับว่าโรงแรมน่าพักมาก  ล็อปบี้สวย  วิวด้านหลังอาคารตรงสระว่ายน้ำสวยมาก ๆ

Lobby โรงแรม

สระว่ายน้ำยามค่ำ

ห้องพักของผมแม้จะไม่กว้างนัก แต่ตกแต่งเรียบหรูสวยงามและสะดวกสบายดีครับ

สำหรับห้องพักนั้นไม่ได้กว้างมากนัก แต่ตกแต่งสวยงามและสะดวกสบาย  โดยเฉพาะวิวจากชั้น 7 ที่ผมพักนี่ได้อารมณ์มัณฑะเลย์จริง ๆ

ตื่นเช้าขึ้นมาก็ดูวิวก่อนเลย โอ้วสวยมาก

มองเห็นบริเวณพระราชวังมัณฑะเลย์ด้วย

อยากตั้งชื่อภาพนี้ว่า “สวนทาง”

ถือโอกาสเก็บภาพบริเวณสระว่ายน้ำอีกหน่อย

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังอาหารเช้า เราเดินทางไปยังเมืองอมรปุระ (Amarapura) อีกหนึ่งเมืองหลวงเก่าของพม่า   โดยจุดแรกที่เราไปเยือนคือ “วัดมหากันดายงค์” (Maha Gandayon Monastery) ซึ่งเป็นสถานศึกษาด้านพระพุทธศาสนาที่สำคัญของพม่า ดังนั้นที่นี่จึงเป็นวัดที่มีพระสงฆ์เยอะมาก และภาพของพระสงฆ์และสามเณรที่ออกมายืนเรียงแถวเพื่อบิณฑบาตรอาหารเพลพร้อม ๆ กัน จึงกลายเป็นภาพที่นักท่องเที่ยวมารอชื่นชม และได้ถือโอกาสทำบุญด้วยตามกำลังศรัทธา

บรรยากาศภายในวัด

จากวัดมหกันดายงค์  เราเดินทางต่ออีกอึดใจเดียวแบบที่ว่าแอร์ในรถไม่ทันเย็นก็ถึงจุดหมายถัดมาได้แก่สะพานไม้อูเบ็ง ( U Bein) ซึ่งเป็นสะพานไม้ที่ยาวที่สุดในโลก  สร้างจากไม้สักทองที่เหลือจากการสร้างพระราชวังมีความยาวร่วม 1.4 กิโลเมตร

สะพานไม้แห่งนี้ถูกสร้างขึ้นเหนือ ทะเลสาบตองตะมาน เพื่อข้ามจากฝั่งหนึ่งไปยังอีกฝั่ง

บริเวณเชิงสะพานจะมีร้านค้าขายของเรียงรายริมทางเดินไม่ต่างจากแหล่งท่องเที่ยวบ้านเรา มีตั้งแต่อาหารจำพวกกุ้งทอด ปูทอด ไปจนถึงของประดับที่ทำจากไม้และผ้าไหมทอมือ

บนสะพานจะมีม้านั่งและศาลาสำหรับพักเป็นระยะ  ใครจะเดินจนสุดหรือแค่บางส่วนก็แล้วแต่กำลัง  ส่วนผมไปได้ราวครึ่งกม.ก็เดินกลับเพราะช่วงบ่ายมีโปรแกรมอีกยาวและอากาศวันนี้ก็ร้อนเกินกว่าที่จะเดินเป็นระยะทางไกล ๆ … อันที่จริงถ้าเลือกได้ ควรมาที่นี่ในช่วงเย็นเพราะบรรยากาศยามพระอาทิตย์ตกสวยมากจริง ๆ   หรืออาจเป็นช่วงเช้าที่มีพระมาบิณฑบาตบนสะพานก็คงได้อีกอารมณ์ของพม่า นอกจากนี้ถ้ามีเวลาอาจลองนั่งเรือเล่นก็ได้ครับ มีเรือสีสวย ๆ สไตล์พม่าไว้คอยบริการด้วย

ออกจากสะพานอูเบ็ง เราเดินทางไปชมร้านทอผ้าไหมเลื่องชื่อของอมรปุระ  เป็นร้านที่เคยถวายงานให้กับเจ้านายในวังสมัยก่อน ชื่อว่าร้าน “ชเวซินไทน” (Shwe Sin Tine) โดยมีผ้าไหมให้เลือกหลากหลายตั้งแต่ราคาย่อมเยาไปจนถึงแพงระยับตามระดับคุณภาพของงาน  นอกจากนี้ฝั่งตรงข้ามร้านยังเป็นโรงทอให้นักท่องเที่ยวสามารถเข้าไปดูกระบวนการทอผ้าได้อีกด้วย

โรงทอผ้าไหมของร้านที่เปิดให้นักท่องเที่ยวได้ชมวิธีการทอผ้าไหม

หลังจากหลาย ๆ ท่านได้ shopping กันสนุกสนานตาม concept ทัวร์ไทยแล้ว  เราแวะชมร้านทำทองคำเปลว ที่ยังคงใช้วิธีการแบบดั้งเดิม  นั่นคือใช้แรงงานมนุษย์ค่อย ๆ ทุบแผ่นทองคำ 100% จนบางได้ระดับที่ต้องการ … นอกจากนี้แผ่นรองก็ทำด้วยเยื่อไม้แบบดั้งเดิม   กว่าจะได้ผลผลิตออกมาแต่ละแผ่นนั้นใช้เวลานานมาก ๆ … ตอกย้ำให้เห็นอย่างชัดเจนว่าชาวพม่าให้ความสำคัญกับเรื่องศาสนามากเพียงใด

เที่ยงวันนี้เราทานอาหารไทยกัน (อีกแล้ว) ที่ร้าน  Ko’s kitchen อยู่ริมคูเมืองข้าง ๆ พระราชวังมัณฑะเลย์เลย  รายการอาหารคล้าย ๆ กับวันก่อนหน้า รสชาติอาหาร ok ครับ

ช่วงบ่ายเรามีโปรแกรมไปล่องเรือแม่น้ำอิระวดีเพื่อไปชมโบราณสถานที่เมืองมิงกุน … พอไปถึงที่ลงเรือผมต้องแปลกใจเล็กน้อยเพราะเรือลำใหญ่กว่าที่ผมคิดเยอะ คะเนด้วยสายตาน่าจะรองรับนักท่องเที่ยวได้เป็นร้อย ๆ คน  นอกจากนี้ยังมีห้องพักสำหรับการล่องเรือแบบค้างคืนด้วย

บรรยากาศริมน้ำ

เรือนำเราล่องไปตามแม่น้ำอิระวดีอันเป็นหนึ่งในแม่น้ำสายหลักของพม่า  บรรยากาศสองฝั่งแม่น้ำยังคงความเป็นชนบทอยู่มาก ไม่มีสิ่งปลูกสร้างใหม่ ๆ ให้เห็นนักแว้นแต่ยอดเจดีย์ที่มีให้เห็นเต็มไปหมด

ล่องเรือกินลมชมวิวพักใหญ่เราก็ถึงเมืองมิงกุน  และเพื่อให้ได้อรรถรสเราจึงได้นั่งรถโดยสารท้องถิ่นไปยังจุดท่องเที่ยวของเมืองนี้

มาถึงแล้วครับเมืองมิงกุน  และนี่คือเรือของเรา

นั่งรถชมเมืองกันคร้าบ

จุดแรกคือเจดีย์ชินพิวเมที่ถูกสร้างเพื่อเป็นอนุสรณ์แห่งความรักที่พระเจ้าปดุงทรงมีต่อมเหสีของพระองค์ จนได้รับการขนานนามว่า “ทัชมาฮาลแห่งลุ่มน้ำอิระวดี” …

ก่อนขึ้นชมเจดีย์จะต้องถอดรองเท้าถุงเท้าเช่นเดียวกับการเที่ยวชมวัดและศาสนสถานอื่นๆ ของพม่า … ตรงทางขึ้นจะเต็มไปด้วยเด็ก ๆ ที่มาอาสาเก็บรองเท้า พัดวี รวมถึงขายช่อดอกไม้สำหรับสักการะพระพุทธรูปที่ประดิษฐานอยู่บนเจดีย์

ก่อนขึ้นชมด้านบนผมเดินเท้าเปล่าหามุมถ่ายภาพสวย ๆ โดยรอบ เล่นเอาปวดเท้าพอสมควรเพราะเป็นทางเดินที่ไม่เหมาะกับเท้าเปล่านัก  ส่วนสภาพแวดล้อมทั่วไปก็ดูเหมือนจะได้รับการดูแลแบบพอประมาณเท่านั้น  คิดไปก็น่าเสียดายเพราะอันที่จริงตัวเจดีย์สวยงามมีเอกลักษณ์มาก

ด้านบนเจดีย์มีพระพุทธรูปประดิษฐานอยู่ และได้รับการเล่าขานว่าศักดิ์สิทธิ์มากขออะไรก็จะสมปรารถนา จนต้องนำพระพุทธรูปอีกองค์มาวางซ้อนด้านหน้าเพราะเกรงว่าศัตรูจะมีขออะไรที่เป็นภัยกับเมือง … ดังนั้นถ้าจะขอพรต้องมาขอกับองค์พระที่อยู่ด้านหลังนะครับ

จากนั้นเรานั่งรถต่อไปยังระฆังมิงกุน  ระฆังขนาดใหญ่ที่ถูกสร้างคู่กับมหาเจดีย์มิงกุน

ออกจากที่นี่เราเดินทางไปยังมหาเจดีย์มิงกุน  หรือเจดีย์จักรพรรดิ  ซึ่งเล่ากันว่าต้องการจะสร้างเป็นเจดีย์ที่ใหญ่กว่าเจดีย์ใด ๆ ในสุวรรณภูมิรวมถึงพระปฐมเจดีย์ของไทย แต่อีกตำนานเล่าว่าต้องการให้ยิ่งใหญ่จนมองเห็นถึงเมืองจีนเพื่อปรามการรุกรานจากศัตรู  อย่างไรก็ตามมหาเจดีย์ไม่ได้ถูกสร้างเสร็จตามเป้าหมาย 152 เมตรตามพระประสงค์  แต่สำเร็จเพียงส่วนฐานที่ความสูง 50 เมตร (น่าจะเทียบได้กับตึกราว 15 ชั้นเป็นอย่างน้อย)  ทั้งนี้เพราะแรงงานต้องเผชิญกับความเหนื่อยยากจนต้องหลบหนีไปซ่องสุมเป็นกองโจรกลับมาโจมตีพม่าโดยเชื่อว่ามีอังกฤษหนุนหลังจนเป็นชนวนให้เกิดสงครามกับพม่าจนสูญเสียเมืองในที่สุด

ฐานเจดีย์ที่ยังคงหลงเหลืออยู่

ทางเดินขึ้นไปชมวิวด้านบน ใช้พลังงานเยอะพอสมควร แต่วิวสวยคุ้มค่า

วิวด้านบนครับ

ส่วนท้ายของสิงห์ที่เฝ้าวัด  ผุพังไปตามกาลเวลาเหลือเพียงบั้นท้ายขนาดยักษ์เท่าที่เห็น

หลังจากได้ชมสถานที่น่าสนใจทั้งสามแล้ว เราก็โบกมือลาเมืองมิงกุน  กลับขึ้นเรือเพื่อล่องกลับไปยังท่า … ระหว่างทางมีการแสดงพิเศษจากน้อง ๆ แอร์ของ Thai Smile และโชว์จากนักแสดงชาวพม่า

แสงอาทิตย์สีทองยามเย็นทำให้บรรยากาศริมน้ำอิระวดีสวยงามน่าประทับใจมากจริง ๆ

เรือค่อย ๆ นำเรามาจอดยังท่า แต่ยังไม่ให้เราลงจากเรือ เพราะมีอาหารมื้อพิเศษรอเราอยู่ที่ห้องอาหารชั้นล่างของเรือแล้ว  โดยอาหารที่เสิร์ฟเป็นเมนู western รสชาติอร่อยถูกปากทีเดียว

อิ่มจากมื้อค่ำเรามุ่งกลับโรงแรมเข้านอนกันแต่หัวค่ำเพราะรุ่งขึ้นเรามีโปรแกรมต้องออกเดินทางตั้งแต่ตี 3  ครึ่งเพื่อไปร่วมพิธีล้างพระพักตร์พระมหามัยมุนีที่วัดมหามัยมุนี  อันเป็นหนึ่งใน 5 มหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองของประเทศพม่า

อันที่จริงพิธีล้างพระพักตร์ที่ปฏิบัติกันทุกวันนั้นจะเริ่มตอนตี 4 เศษแต่หากต้องการใกล้ชิดกับพิธีต้องมาจองคิวเข้าไปร่วมพิธีกันแต่เนิ่น ๆ แบบพวกเรานี่แหละครับ

ระหว่างรอประตูเปิด

ประตูเปิดก็กรูกันมาจับจองพื้นที่

ก่อนพิธีเริ่มก็จะมีการโหมดนตรีเหมือนเป็นการปลุกพระพุทธเจ้า จากนั้นก็จะตั้งเครื่องบูชา

จากนั้นพระซึ่งได้รับหน้าที่ให้เป็นผู้ทำพิธีก็จะเริ่มล้างพระพักตร์

ทั้งนี้จะเริ่มทำพิธีล้างพระพักตร์ด้วยการนำน้ำอบน้ำหอมผสมทานาคา จากนั้นใช้แปรงทองแปรงที่พระโอษฐ์เสมือนหนึ่งแปรงพระทนต์ถวายพระพุทธเจ้า ก่อนใช้ผ้าที่สาธุชนถวายนำมาเช็ดบริเวณพระพักตร์จนแห้งสนิท แล้วใช้พัดทองโบกถวายเป็นอันเสร็จพิธีกรรม

หลังจากพิธีกรรมเสร็จจะเปิดโอกาสให้ชาวพุทธเฉพาะผู้ชายขึ้นไปปิดทองที่องค์พระ  ซึ่งจะมีชาวพม่าจำนวนมากแห่กันมาปิดทองแน่นขนัดทุกวัน ทำให้เนื้อทองบนองค์พระหนาขึ้นเรื่อย ๆ จนได้รับพระนามอีกอย่างว่า “พระเนื้อนิ่ม”

จากวัดเรามุ่งตรงกลับโรงแรมเพื่อทานอาหารเช้า  จากนั้นมีเวลาพักผ่อนเล็กน้อยก่อนที่จะ check out ตอน 10 โมงเพื่อเดินทางไปยังสนามบินมัณฑะเลย์

บรรยากาศยามเช้าในเมืองมัณฑะเลย์

กระบวนการเช็คอินน์ที่สนามบินมัณฑะเลย์ยังไม่เต็มระบบเหมือนสนามบินใหญ่ ๆ ก็นับว่าได้บรรยากาศไปอีกแบบครับ คิดว่าเมื่อได้มีโอกาสรับนักท่องเที่ยวมากขึ้น ก็จะเกิดการพัฒนาเรื่องความสะดวกสบายมากขึ้นในไม่ช้า

ระหว่างรอเครื่องออกก็ได้มีโอกาสพูดคุยแลกเปลี่ยนกับเพื่อนคณะร่วมเดินทางซึ่งแต่ละคนก็ได้รับทั้งความสุขและความประทับใจจากทริปนี้ แถมได้อิ่มบุญกันถ้วนหน้า … แม้มัณฑะเลย์จะไม่สะดวกสบายมีความพร้อมเหมือนเมืองท่องเที่ยวชั้นนำ แต่ให้ความรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะได้มาสัมผัสกับวิถีชีวิตดั้งเดิม ร่องรอยประวัติศาสตร์ที่น่าศึกษา วัฒนธรรมอันงดงาม และมิตรไมตรีของชาวพม่า  ผมว่ามัณฑะเลย์คือหนึ่งในจุดหมายใกล้บ้านที่ไม่ควรพลาดด้วยประการทั้งปวง  .. ผมเองยังรู้สึกเลยว่าอยากขับรถเที่ยวมัณฑะเลย์ จะได้จอดรถถ่ายภาพวิถีชีวิตริมถนน รวมถึงเจดีย์สวย ๆ ที่มีอยู่แทบทุกหัวถนน  แต่หลังจากสอบถามกับหัวหน้าทัวร์แล้วคิดว่าคงเป็นไปได้ยากเพราะไม่ค่อยมีรถเช่าให้บริการ  แค่ taxi ที่เป็นรถยนต์ยังน้อยเลย ส่วนใหญ่เป็นมอเตอร์ไซด์  อีกอย่างการขับรถบนถนนในพม่าไม่ใช่เรื่องสนุกแน่เพราะที่นี่ขับเลนส์ขวา แต่รถจำนวนมากกลับใช้พวงมาลัยขวาเหมือนเมืองไทยเพราะเป็นรถนำเข้าจากไทยหรือญี่ปุ่นนั่นเอง  ต้องยอมรับเลยว่าคนพม่านี่เขาขับรถเก่งจริง ๆ

สุดท้ายก็ต้องขอบคุณ Thai Smile อีกครั้งที่ได้ชวนผมมาเปิดประสบการณ์เมืองมัณฑะเลย์กับเที่ยวบินปฐมฤกษ์ …