เมื่อชายหาดสวย ๆ และน้ำทะเลใส ๆ ของภูเก็ตถูกจับจองโดยนักท่องเที่ยว ทั้งไทยและเทศจนแทบจะไม่เหลือที่ว่างสำหรับคนภูเก็ตอีกแล้ว วิถีชีวิตในวันว่างของคนภูเก็ตจึงเปลี่ยนจากการปูเสื่อนั่งพักผ่อนริมหาดกับครอบครัวไปเป็นการเดินตากแอร์ในห้างสรรพสินค้าแทน  วันนี้ผมหาทำเลถ่ายภาพพระอาทิตย์ตกจึงนึกถึงเขาขาดเพราะมีต้นโกงกางที่มีฟอร์มสวยงาม  น่าจะเหมาะกับการเป็นฉากหน้าในการถ่ายภาพพระอาทิตย์ตก   แต่ผมไปถึงค่อนข้างเร็วก็เลยขับรถไปเรื่อย ๆ เลยเขาขาดไป  ถึงอ่าวเล็กๆ อ่าวหนึ่งที่ไม่ได้ผ่านมากว่า 10 ปีแล้ว  นั่นก็คือ “อ่าวยน”   ริมหาดผมพบกับครอบครัวคนภูเก็ตนั่งปูเสื่อพูดคุยกันตามประสาญาติพี่น้อง  เด็กๆ วิ่งไล่กันบนชายหาด  บ้างก็ลงไปเล่นน้ำ … ชายหาดที่นี่ไม่มีความสวยงามเลยแม้แต่น้อย  ทะเลก็เต็มไปด้วยหินและโคลน  แต่ที่นี่กลับเต็มไปด้วยบรรยากาศอันอบอุ่นของครอบครัวที่หาไม่ได้อีกแล้ว ณ ชายหาดอันโด่งดังของภูเก็ต  ความเจริญอย่างรวดเร็วของภูเก็ต ต้องแลกมาด้วยการสูญเสียวิถีดั้งเดิมที่อบอุ่น  วันนี้แทบจะหาภาพแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว  วันหยุดแต่ละสัปดาห์จะเห็นแต่เด็กวัยรุ่นชวนกันไปเล่นตู้เกมส์, ดูหนังกันในห้าง  มีไม่เยอะนักที่จะเห็นกลุ่มใหญ่ ๆ พร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ-แม่-ลูก-พี่-ป้า-น้า-อา เหมือนแต่ก่อน  …

เมื่อเห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะลงไปถ่ายภาพ  แต่คงไม่แนะนำให้นักท่องเที่ยวมาเที่ยวที่แห่งนี้  คงไม่บอกว่าที่นี่อยู่จุดไหนของภูเก็ต  แค่อยากบันทึกภาพของวิถีแบบดั้งเดิมไว้ ณ Blog แห่งนี้  เพราะปัจจุบันความเจริญกำลังรุกคืบมาที่นี่ด้วยเช่นกัน  อีกไม่นานคงไม่เหลือแม้แต่หาดเล็ก ๆ ไว้ให้ “วิถีภูเก็ต” ได้ดำเนินอีกต่อไป