ที่จริงไม่อยากใช้หัวข้อนี้เลย  เพราะขนาดเพื่อนยังเรียกว่า “เพื่อนแก่” มันก็แสดงว่าเราก็ “แก่” เหมือนกัน หุหุ  แบบว่ารับความจริงม่ายได้ .. แต่ก็ขอเขียนแบบนี้แล้วกันเพราะใคร ๆ เขาก็พูดกันแบบนี้เมื่อได้เจอกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานแสนนาน

จะเรียกว่าความบังเอิญก็คงได้เพราะผมได้รับมอบหมาย(อีกแล้ว)ให้เข้าอบรม(สงสัยนิสัยไม่ดี ต้องถูกอบรมเยอะๆ)  ในโครงการ e-marketing ที่จัดโดย software park ซึ่งได้เชิญผู้ประกอบการด้านธุรกิจท่องเที่ยวเข้าร่วมสัมนาเชิงปฏิบัติการที่เรียกโก้ๆ ว่า workshop เพื่อสนับสนุนให้ผู้ประกอบการตื่นตัวในการใช้ e-maketing ในการเพิ่มประสิทธิภาพในงานด้านการตลาด

หลังจากการสัมนา e-marketing day คราวที่แล้วซึ่งไปในฐานะผู้บรรยาย  คราวนี้ปลอมตัวมาในฐานะนักเรียนบ้าง  เพื่อเติมเต็มความรู้ส่วนที่ยังขาดวิ่นให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น  และก็เป็นอะไรที่บังเอิญเพราะวิทยากรที่มาบรรยายทั้งสามท่านเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันสมัยมหา’ลัย  ทีแรกก็จำกันไม่ได้ ถามไปถามมา  อ้าว.. รุ่นเดียวกัน   ก็เลยได้ถือโอกาสพาเพื่อนเก่า เพื่อนแก่ (พอ ๆ กับเรา) ไปทานอาหารด้วยกัน และคุยกันสัพเพเหระเกี่ยวกับชีวิตหลังเรียนจบ

น่าแปลกที่ตอนเรียนไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ  เพราะที่คณะมีนิสิตแต่ละรุ่นราว 700 คน  ซึ่งผมเองสนิทอยู่ไม่กี่คน ส่วนใหญ่เป็นคนที่อยู่ภาควิชาเดียวกัน   แต่พอมาเจอกันภายหลังกลับคุยกันถูกคอสนุกสนานเหมือนรู้จักกันมานานเลยทีเดียว 

อีกอย่างที่ได้จากงานนี้นอกจากความรู้ประดับสมองก็คือ เพื่อนใหม่ ๆ จากหลากหลายธุรกิจที่ทำให้เราหูตากว้างขวางขึ้น และมีมิตรมากขึ้นอีกเยอะเลย…

มีมิตรมันก็ดีอย่างนี้นี่เอง ไม่ว่าจะสหายเก่า มิตรใหม่ ก็ล้วนแล้วแต่ทำให้เรารู้สึกดีทั้งนั้น … ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแล้วพี่น้องคนไทยจะมาเป็นศัตรูกันทำไม .. มาเป็นมิตรกันดีกว่าครับ